03 sie Trudne początki

Wyruszyliśmy około 10 rano z Warszawy. Przygoda zaczęła się wspaniale, bo droga przez Polskę, w kierunku Lwowa prosta jak drut. Zatrzymaliśmy się raz na stacji, gdzie załapał się na podróż naszą westką dziedek – autostopowicz. Usilnie wciskał nam jakieś drobniaki na lody :).

Trasa okazała się piękna. Szerokie drogi wiły się niemiłosiernie pośród lasów.

Michał zmusił mnie do prowadzenia samochodu, więc ostatnie 120 km do granicy „złomek” był pod moim władaniem. Przyznam szczerze, że ten samochód to złoto.

Juz 5 km do granicy, a tu co? Gigantyczny kolejko – korek ……………..koszmar. Gwar jak na bazarze, trabia, przepychaja sie. Samochody do koloru do wyboru poczynajac od legendarnej Wolgi konczac na starych rzechowatych busach. Najdziwniejsze bylo to ze kazdy zaladowany byl lodowka albo pralka, ewentualnie podejrzanym zelastwem.
Nagle grzecznie sobie stojac na swoim pasie zauwazylismy, ze jakis Tir pcha sie poboczem prawie urywajac nam lusterko i tu przygoda sie zaczyna 🙂
Stwierdzam, ze faktycznie Polak potrafi: kliku Polakow robi sobie miejsca z przodu kolejki, wlasciwie gdyby nie oni to pewnie nie stracilibysmy godziny. Generalnie domyslilismy sie ze chlopcy zarabiali na robieniu miejsc spieszacym sie Polaczkom. Poznalismy tez szmuglerka, ktory nas postraszyl ukrainska mafia 🙂 – pieknie….

Przejscie przez granice hardkorowe – przejezdzalismy przez 4 budy, gdzie nas skrzetnie przesluchiwali i wypytywali polscy, a pozniej ukrainscy straznicy. Pierwsze wrazenie: UKRAINCY SA NIE MILI!!! Generalnie cos burcza pod nosem i ni w zab po angielsku.

Po zebraniu pieciu tysiecy swistkow udalo sie wreszcie przekroczyc granice po 3, 5 godziny. Nie pamietam kiedy ostatnio sie tak cieszylam :).

No dobra, ale co dalej. Ciemno wszedzie, glucho wszedzie, a tu trzeba jechac dalej. Bogu dzieki za GPS’A!!! Droga do Lwowa od granicy na ciaglej adrenalinie ( Mafia i te sprawy).

Dojechalismy ok. 22 do Lwowa. Przeszlismy sie kawalek, wypilismy ukrainskie piwo w ukrainskiej knajpce przy ukrainskiej muzyce. Jakis mily Lwowiak poczestowal nas szisza. My nieufnie ja przyjelismy, bo w koncu czego mozna sie spodziewac po ukraincu w rozpietej koszulce wymachujacemu cienkimi wytatuowanymi raczkami…

Czas spac. Generalnie po stwierdzeniu ze pod latarnia najciemniej, spalismy przy glownym placu Lwowa na dziko 🙂 i dalo rade.